از جمله ویژگی های جوان الگوی قرآنی اینه که فرصت ها رو از دست نمیده و از فرصت ها برای رشد خودش و انجام رسالت و وظیفش استفاده میکنه. این ویژگی رو میتونیم حداقل تو سه جا از سوره مبارکه «یوسف» ببینیم:
1- وقتی همزندانی های حضرت یوسف علیه السلام از ایشون تعبیر خواب هاشون رو میخوان، حضرت از فرصت استفاده میکنه و قبل از گفتن تعبیر خواب، براشون از خدا میگه:
وَ دَخَلَ مَعَهُ السِّجنَ فَتَیانِ قالَ أَحَدُهُما إِنىِّ أَرانىِ أَعصِرُ خَمرًا وَ قالَ الآخَرُ إِنىِّ أَرَانىِ أَحمِلُ فَوقَ راسىِ خُبزًا تاکلُُ الطَّیر مِنهُ نَبِّئنا بِتأوِیلِهِ إِنّا نَرَاکَ مِنَ المُحسِنِینَ
قالَ لا یاتِیکُما طَعامٌ تُرزَقانِهِ إِلّا نَبّأتُکُما بِتأوِیلِهِ قَبلَ أَن یاتِیَکُما ذلِکُما مِمّا عَلَّمَنىِ رَبىِّ إِنىِّ تَرَکتُ مِلَّةَ قَومٍ لّا یُؤمِنُونَ بِاللَّهِ وَ هُم بِالاَخِرَةِ هُم کَافِرُونَ
وَ اتَّبَعتُ مِلَّةَ ءاباءِى إِبراهِیمَ وَ إِسحاقَ وَ یَعقُوبَ ما کانَ لَنا أَن نُّشرِکَ بِاللَّهِ مِن شىَءٍ ذلِکَ مِن فَضلِ اللَّهِ عَلَینا وَ عَلىَ النّاسِ وَ لَکِنَّ أَکثرََ النّاسِ لا یَشکُرُونَ
یا صاحِبَى السِّجنِ ءَأَربابٌ مُّتَفَرِّقُونَ خَیرٌ أَمِ اللَّهُ الواحِدُ القَهّارُ
ما تَعبُدُونَ مِن دُونِهِ إِلّا أَسماءً سَمَّیتُمُوها أَنتُم وَ ءاباؤُکُم مّا أَنزَلَ اللَّهُ بهِا مِن سُلطَانٍ إِنِ الحُکمُ إِلّا لِلَّهِ أَمَرَ أَلّا تَعبُدُوا إِلّا إِیّاهُ ذلِکَ الدِّینُ القَیِّمُ وَ لکِنَّ أَکثرََ النّاسِ لا یَعلَمُونَ
(آیات 36 تا 40)
2- وقتی فرستاده ی پادشاه به سراغ ایشون آمد تا ازش بخواد خواب پادشاه رو تعبیر کنه، حضرت به جای این که اول از پادشاه بخواد اونو از زندان آزاد کنه، مصلحت جامعه رو به آزادی خودش ترجیح داد و هر چه زودتر پادشاه رو از قحطی پیش رو مطلع کرد:
یُوسُفُ أَیّها الصِّدِّیقُ أَفتِنا فىِ سَبعِ بَقَراتٍ سِمانٍ یاکُلُهُنَّ سَبعٌ عِجافٌ وَ سَبعِ سُنبُلاتٍ خُضرٍ وَ أُخَرَ یابِساتٍ لَّعَلىِّ أَرجِعُ إِلىَ النّاسِ لَعَلَّهُم یَعلَمُونَ
قالَ تَزرَعُونَ سَبعَ سِنِینَ دَأَبًا فَما حَصَدتمُ فَذَرُوهُ فىِ سُنبُلِهِ إِلّا قَلِیلًا مِّمّا تأکلُُونَ
ثُمَّ یأتىِ مِن بَعدِ ذلِکَ سَبعٌ شِدادٌ یاکلُنَ ما قَدَّمتُم لهَُنَّ إِلّا قَلِیلًا مِّمّا تحُصِنُونَ
ثمَُّ یاتىِ مِن بَعدِ ذلِکَ عامٌ فِیهِ یُغاثُ النّاسُ وَ فِیهِ یَعصِرُونَ
(آیات 46 تا 49)
3- وقتی حضرت یوسف علیه السلام با تمجید پادشاه مواجه میشه، به جای تعارفات و شکسته نفسی های بی مورد، از پادشاه میخواد که به حضرت، مسؤولیت کشاورزی مصر رو واگذار کنه، تا مردم رو از قحطی نجات بده:
وَ قالَ المَلِکُ ائتُونىِ بِهِ أَستَخلِصهُ لِنَفسىِ فَلَمّا کلََّمَهُ قالَ إِنَّکَ الیَومَ لَدَینا مَکِینٌ أَمِینٌ
قالَ اجعَلنىِ عَلىَ خَزائنِ الأَرضِ إِنىِّ حَفِیظٌ عَلِیمٌ
(آیات 54 و 55)
* نکته ی دیگه ای که از این دو آیه میشه برداشت کرد اینه که: «تا مرد سخن نگفته باشد، عیب و هنرش نهفته باشد»؛ وقتی پادشاه با یوسف گفتگو میکنه، متوجه میشه که ایشون جوون بالیاقتی هستن (فَلَمّا کلََّمَهُ قالَ إِنَّکَ الیَومَ لَدَینا مَکِینٌ أَمِینٌ). اینجاست که اهمیت خوب حرف زدن در کنار «حرفِ خوب» زدن مشخص میشه.
مطلب بالا رو تو یکی از جلسات قرآن جمعه شب های دکتر علمی عزیز ضبط کرده بودم و حالا به یه کم تصرف براتون متنش رو گذاشتم. امیدوارم استفاده کرده باشید. فایل صوتیش رو با حجم 904 کیلوبایت میتونید از اینجا دانلود کنید.
ولادت حضرت علی اکبر علیه السلام و روز جوان بر همگی مبارک.
